De monumentale buurt Jeruzalem in de Amsterdamse Watergraafsmeer wordt volledig gerenoveerd. Op een aantal plekken vindt nieuwbouw plaats. Het stedenbouwkundig ontwerp van Heren 5 voor de nieuwbouw aan de Lorentzlaan is vrijwel gelijk aan wat de architecten in het naoorlogse Jeruzalem aantroffen: een open en groene hofstructuur, met aan de straatzijde een grasperk in de hoek waar twee van de vier blokken elkaar raken. De uitstraling van de duplexwoningen die hier voorheen stonden is zoveel mogelijk gehandhaafd door de derde verdieping – de opdrachtgever wenste woningen met drie lagen – ten opzichte van de rooilijn naar achteren te leggen. De woningen zijn uitgevoerd in wit baksteen. De speciaal ontwikkelde steen refereert aan de lange lijnen die typerend zijn voor de Airey-gevels in de rest van de wijk.

Het ontwerp voor het autoluwe middengebied borduurt voort op de principes die Mien Ruys in de jaren vijftig voor Jeruzalem hanteerde. Belangrijk is de overgang van privé naar openbaar. Langs de voorgevels staan lage hagen, terwijl middelhoge hagen de achtertuinen afscheiden. Door de beperkte hoogte van 1,50 meter blijft contact met de omgeving gewaarborgd. Parkeerplaatsen zouden volgens het oorspronkelijke ontwerp worden uitgevoerd met graskeien, maar dat voornemen is tijdens de bouwfase gesneuveld. In het midden liggen een grasveld en een kleurige border met banken. De bestrating loopt vanaf de buitenzijde op subtiele wijze door in het binnengebied. Her en der staan berken en sierkersen.

Foto's Tuan Tu (Heren 5)

Begin deze maand is bij Utrecht Centraal het eerste deel van de grootste fietsenstalling ter wereld geopend. Onder een nieuw stationsplein – dat straks de stationsterminal verbindt met de nieuwe entree van winkelgebied Hoog Catharijne – liggen drie verdiepingen die na volledige realisatie in 2018 plaats bieden aan maar liefst 12.500 fietsen (nu is dat nog 6000).

Kenmerkend voor deze stalling is dat bezoekers naar hun parkeerplek fietsen. Op een speciale strook kan worden op- en afgestapt en via haaks op het fietspad gelegen paden zijn de fietsenrekken bereikbaar. Vanwege de omvang is aan sfeer en oriëntatie veel aandacht besteed. Zo bevinden zich ter hoogte van de trappenhuizen vides waardoor daglicht dat via een glazen kap in het dak binnenkomt tot de onderste verdieping reikt. Op de bovenste verdieping bieden vensters in de buitenwand zicht op de omgeving. Kleuraccenten op de betonnen wanden dienen niet alleen als richtingaanwijzing, maar moeten de grote ruimtes een aangename sfeer geven.

U kunt natuurlijk naar Utrecht reizen en zelf een ritje maken, maar de animatie hieronder biedt alvast een virtuele tour die de moeite waard is.

Op de slotdag van de Landschaptriënnale op 30 september vindt de tweede editie van het Festival van het landschap plaats. David Kloet is een van de organisatoren.

Waarom een festival?

‘Als vakgenoten ontmoeten we elkaar vooral bij serieuze gelegenheden zoals debatten, congressen of excursies. Wij denken dat een feestelijke setting de uitwisseling bevordert, juist voor diegenen die niet zo snel op elkaar afstappen. Zoals jongere en oudere collega’s, pas afgestudeerden en eigenaren van prestigieuze bureaus, ontwerpers en mensen die werkzaam zijn in het beheer of de aanleg. Daarnaast moedigen we iedereen aan om vrienden en familie mee te nemen.’

Hoe ziet zo’n feestelijke avond eruit?

Zoals op elk feest zorgen we voor muziek, eten en drinken. Er is lokaal gebrouwen bier en een kampvuur. Voor het feest losbarst kunnen bezoekers luisteren naar korte presentaties van jonge, talentvolle landschapsarchitecten.’

Houdt de vakgemeenschap van een feestje?

De vorige keer (tijdens de triënnale van 2014 in Park Lingezegen) was een groot succes. De omstandigheden zijn goed. We hebben deejays, een mooie locatie op landgoed Kleine Vennep en bij de ticketprijs is alles inbegrepen. Dus betere voorwaarden voor een feest zijn er niet.’

Het Festival van het landschap is op 30 september. Tickets zijn hier te koop.

Ik zou kunnen vertellen van de steden die ik deze zomer zag, van de nacht die viel over het onbekende land, van hoe goedkoop het bier was (het was echt heel goedkoop), maar liever vertel ik van het thuiskomen. Van het moment waarop je eigen stad zich weer aan je ontvouwt en alle vertrouwde elementen die al bijna waren losgeweekt zich met kleine weerhaakjes weer vastzetten in je hoofd, nog steviger dan voor je vertrok. Van een afstand de ministerietorens – ik behoor tot die selecte groep van mensen voor wie de paleizen van de ambtenarij een warm gevoel van thuis oproepen – en dan van dichtbij de bloemenkiosk naast het station, het gerammel van de oude trams, de bomen op het Voorhout die nog vol in het blad staan en het eeuwige gewoel op het Spui, dan de namen langs de tramroute waarop ik altijd even mijn blik laat rusten – ijssalon Florencia, café Lekker Belangrijk, coffeeshop Netsotov – en uiteindelijk de sleutel in de voordeur van mijn eigen huis, het gevecht tegen de steile trappen en het doffe geluid van een zware rugtas die op het tapijt ploft. Ik voelde me in dat ene korte moment zo volkomen thuis dat ik niet kon wachten om weer op reis te gaan.

Nog geen abonnee, maar wel benieuwd naar de volgende editie?

Kijk hier voor onze abonnementen en aanbiedingen.

Mocht u als Blauwe Kamerabonnee het e-zine niet in uw e-mail ontvangen
dan beschikken wij mogelijk niet over uw juiste e-mailadres.
U kunt uw e-mailadres hier doorgeven.